Wieńce adwentowe zadomowiły się w Austrii dopiero w latach 40. XX wieku, zaś pierwszy wieniec sporządził ewangelicki teolog J.H. Wichern

sto lat wcześniej w Niemczech. Cztery większe białe świece symbolizowały cztery niedziele Adwentu a dziewiętnaście mniejszych czerwonych – dni powszednie.

W interpretacji tej tradycji jest oczywiście nawiązanie do symboli chrześcijańskich: zielone gałązki wieńca to symbol życia, zapalane kolejno w miarę przybywania dni i tygodni świece to światło Chrystusa.
Pośród wiernych Kościoła katolickiego ustalił się odnośnie do wieńca adwentowego następujący zwyczaj:

trzy większe świece (symbolizujące niedziele Adwentu) mają kolor fioletowy a jedna – na trzecią niedzielę Adwentu – ma kolor rόżowy,

analogicznie do szat liturgicznych przywdziewanych odpowiednio w te niedziele przez kapłanów.
Rόwnież zwyczaj posługiwania się kalendarzem adwentowym wywodzi się z tradycji protestanckiej końca XIX wieku.

Dwadzieścia cztery okienka, w ktόrych ukryte były niespodzianki: słodycze albo obrazki, miały w założeniu skrócić dzieciom czas oczekiwania do świąt.
Kalendarz adwentowy w obecnych czasach urasta do gigantycznych rozmiarów,

a ten najbardziej nam znany, zdobiący okna wiedeńskiego ratusza ma dopiero 10 lat. Obydwa te zwyczaje: adwentowy wieniec i adwentowy kalendarz,

20 lat temu w Polsce zupełnie nieznane, dziś goszczą już w wielu polskich domach.

zródło:http://polonika.at/